Pan Bylejak

W tym roku Bylejak pojawił się wcześniej. Och i to sporo, zwykle wpadał w lutym, kiedy szarość, ciemność i zimno zaczynały być naprawdę upierdliwe. Kiedy średnio przez sto dziesięć dni wstawałam do pracy w ciemnościach i wracałam w ciemnościach. Bylejak towarzyszył mi sumiennie, rok w rok. Pukał do drzwi od niechcenia, choć wytrwale, a ja zawsze, prędzej czy później mu otwierałam. W końcu trzeba było wyjść do pracy. 

A dziś? Przecież nawet na dobre jesień się nie zaczęła. I chyba pierwszy raz w życiu widzę, by była tak łaskawa. Ale Bylejak chyba się stęsknił. Postanowił olać sprawę dwudziestu stopni na dworze. W nosie ma też widok pomarańczowych smug popołudniowego słońca, które przedzierają się przez korony złoto- rudych drzew. Po prostu przyszedł, a ja otworzyłam. Bo nie spodziewałam się go tutaj. Nie teraz. Nie tak szybko. No ale skoro już jest... Jak zwykle przyszedł z walizką, przygarbiony, zmęczony i nieobecny. Cerę ma ziemistą, podkrążone oczy, suche włosy i połamane paznokcie. Chciałabym, żeby sobie poszedł, ale przecież mu tego nie powiem. Staram się go pocieszać. Nie wiem jak z nim rozmawiać, więc go karmię. Karmię go słodyczami i majonezem, dużo i często, bo wtedy na chwilę się uśmiecha i znika. Znika i pojawia się na nowo, a z nim pojawiają się kolejne wałeczki, kilogramy i jeszcze więcej szarości. I płaczemy też czasem razem. 

On mi ogólnie nie przeszkadza, nie narzuca się, pozwala robić swoje. Po prostu jest. Trochę wstydzi się moich znajomych. Kiedy ich spotykam, zakrywa twarz, udaje, że go nie ma. Robi to dobrze, wielu go nie zauważa. Nie lubi pokazywać się ze mną publicznie, woli czas tylko we dwoje. Kiedy odpalam Instagram, siada sobie obok mnie i obserwuje posty w milczeniu. Oboje zawiesiliśmy wzrok na pięknej nieznajomej w rudych kozaczkach nad kolano i rozkloszowanym płaszczyku. Promienna cera, twarz muśnięta słońcem i śnieżnobiały uśmiech idealnie pasowały do musztardowego szalika i brązowo- żółtych liści w tle. Cały urok tego zdjęcia tkwił jednak w tym co miała przed sobą- śliczny, dziecięcy wózek w kolorze butelkowej zieleni, z rączką w brązowej ekoskórze. Hasztag miłość, hasztag macierzyństwo, hasztag spacerek z synkiem, hasztag polishgirl, hasztag photo by my husband. 

Spojrzałam na Bylejaka, zapytałam go czy przyszedł tak wcześnie z tego powodu. Z tego powodu, że nie mógł już patrzeć jak dygam stelaż wózka do i z bagażnika, brudząc sobie spodnie przy okazji, jak wstaję w nocy regularnie, bo wypadł smoczek i jak przydusza mnie pasek od dziecięcej torby kiedy niosę dziecko na drugie piętro. Jak regularnie zahaczam kokiem o podsufitkę w moim samochodzie, jak makijaż nie jest w stanie zakryć tego, czego bardzo nie chcę nikomu pokazać i jak powoli zaczyna się odznaczać na moim ciele dwadzieścia osiem lat… 

Nie odpowiedział nic, ale ja wiedziałam, że przyszedł właśnie dlatego. Choć w zasadzie może by się trochę zastanowił, gdyby nie deficyt dotyku, deficyt dobrych słów i dobrych gestów. Bez tego, choćby stał się teraz ciepły wieczór o zapachu kwitnącego bzu, w końcu i tak nadejdzie Bylejak. On bardzo chętnie przytula, dotyka często, zabiera na własność, oddala od innych.