Jeszcze dobro nie zginęło...

Z przerażeniem przyglądam się światu, ludziom… 

Tym ludziom, którzy mówią, że są dobrzy. Tym ludziom, którzy twierdzą, że są dobrzy. 

Są dwie ich kategorie: 

1. Ci, którzy mówią prawdę   

2. Ci, którzy wierzą, że mówią prawdę. Ale ich jedyna prawda na ten temat, to gówno prawda. 

Bez przerwy widzę jak jeden drugiemu wbija noże za plecami, zwraca się z wyższością, wykorzystuje, okłamuje i wyśmiewa. Jednocześnie publicznie udostępnia posty o chorych dzieciach, płacze nad tym, współczuje, wspomaga finansowo, ze łzami w oczach opowiada o tym, że choroby, że śmierć, że biedni ludzie. I zastanawiam się nad jednym… 

Czy ktoś musi umierać, żeby nas ruszyło? 

Codziennie przechodzimy obok wielu ludzi. Smutnych, wesołych, złych, bogatych, biednych. Kierujemy się stereotypami, oceniamy ludzi jako mądrych, głupich, fajnych, gburowatych… Nagle tolerancja i empatia stają się tylko obco brzmiącymi słowami. Oceniamy to co widzimy, nie wnikamy czy ktoś ma zły dzień, czy nie wydarzyło się coś co wywołuje taką postawę i to, że ktoś wyznaje takie a nie inne wartości. Łatwo nam oceniać skutki bez wnikania w przyczyny. Tworzymy miliony łatek i z chęcią dzielimy się tym z innymi, nie bacząc jaką możemy robić komuś krzywdę.

Chętnie wchodzimy na strony fundacji, a nie słuchamy własnej babci. Pocieszamy znajomych z wirtualnego świata, komentujemy artykuły o ludzkich nieszczęściach, a nie umiemy obdarować uśmiechem sąsiada. Wyładowujemy swoje złe dni na słabszych i mniej asertywnych, jednocześnie krytykując to samo u innych. Współczujemy znajomym, że ich partner źle traktuje, a nas samych nie stać na szacunek. Jak my śmiemy nazywać się dobrymi ludźmi?

Dlaczego dopiero, gdy nam kogoś na dobre zabraknie, potrafimy popatrzeć na niego z dobrocią i sentymentem? Żałować, że nie zrobiliśmy więcej, lepiej… Tak jest łatwiej. Zamiast przyjrzeć się ludziom, zauważamy dopiero ich brak. Dużo łatwiej jest rozpłakać się nad czymś, czego już nigdy nie będziemy mieli szansy zrobić, niżeli przychylniej spojrzeć na człowieka, który stoi teraz przed nami. Jesteśmy niemili, zdenerwowani i niewyrozumiali. Po co? 

Szukamy za daleko tych, którzy nas potrzebują.

 Jesteśmy cwani i tchórzliwi. Łatwiej jest nam mówić o kimś, kogo nigdy nie zobaczymy, nie dotkniemy. Trudniej o głęboki oddech, spojrzenie w oczy i wyciągnięcie dłoni. Nie staniemy się dobrymi ludźmi, jeśli nie zaczniemy od nas samych i od tego co dzieje się w obrębie kilku metrów. Wielkie rzeczy powstały z rzeczy małych. Bez wiary w ludzi i optymizmu nie powstałyby wielkie, dobroczynne akcje i warto je wspierać szczerymi intencjami. Nie zagłuszysz paskudnego charakteru głośnym wrzaskiem, że dałeś hajs na dzieci w Afryce zaraz po tym jak przegnałeś głodnego chłopca z własnego podwórka. Jak chcesz, to płać. Płać na Afrykę, domy dziecka, ratowanie zagrożonych gatunków czy tam na Rydzyka. Twoje pieniądze, Twoja sprawa a i gest godny pochwały. No może z małym wyjątkiem. Ale daj też chleb temu chłopcu, pomóż starszej pani wnieść zakupy na piętro, obdarz uśmiechem hostessę i weź od niej tą cholerną ulotkę. Dobro wraca. Takie prawdziwe, ciche, bezinteresowne dobro wraca.